Fêrgîn Melîk AYKOÇ
Bêguman wê nirxandinên encama hilbijartinan wek baranekê
bireșe ser xwinêran. Ji wê ezê bi hûr û kûr li ser her aliyên mijarê
ranewestim. Bes dixwazim balê bikișînim ser du sê tiștên girîng dibînim.
Yek: Hilbijartin ne di rewșeke asayî û li gor pîvanên
demokratîk bû. Piștî partiya desthilatdar û psîkopat hemû amadekariyên
dizî û dekbaziyê qedand, hê biryara hilbijartinê da. Jixwe tevahiya
medya Tirk di bin dest û kontrola wan de ye. Ji bo pêșî li HDPê bigirin,
ne tenê bi hezaran xebatkar û endamên wê girtin, bê navber bi hêzên xwe
yê paramîlîter û qașo ewlekariyê êrișê wê kir, nehîștin ku HDP çavên
xwe vekin. Medya wan jî tenê nûçeyên HDP reșkirinê weșandin. Xebatên HDP
rasterast di nava bêderfetiyan de derfet afirandin bû. Nișana vê ya
herî balkêș ew vîdeoya fermandayîna pêșî li HDPê girtinê, êrișa li
Pîrsûsê, du roj berê hilbijartinê di ajansa A.A. de weșandina encamê û
berê ku saziya hilbijartinê encama hilbijartinê ragîhîne, serketina xwe
îlankirina wî kesî û û.
Ya dudiyan; Ji bo HDPê çaresernekirina birêkxistinên li
hin bajarên Tirkiyê, xwerû cîhên ku Kurd lê hene. Mînak; Çorum. Li
Çorimê nêzîka șêst heftê gundên Kurdan hene, piraniya wan jî gundên
mezinin. Kurdên sunî yên li Çorimê dengê xwe didin AKP, yên Alevî jî
didin CHP. Dema were birêkxistin dikane du parlamenteran jî derxe. Her
wisa Konya. Bi giștî Kurdên navenda Anatolya, nehatine organîzekirin. Tê
zanîn ku di navenda Anatolyayê de herî kêm du sê milyon Kurd hene, le
mixabin di nava wan de dengê HDP li dora sifrê ye. HDP partiya gelan e,
lê hêza wan ya di nava Lazan de gelek melûl e. Derya reș mîna ku jê re
girtî be. Divê li derfetên têkilîdanînê bigerin. Ev herdu herêmên
navborî bûnin depoya dengên partiyên pașverû û fașîst in. Hetanî ev neyê
parçekirin, pêșî li partiyên pașverû nayê girtin.
Ya sêyemîn, gelê Tirkiyê bi giranî gelekî kevnparêz e û
kêm dixwîne, baweriya xwe tenê bi çapemeniya dewletê tîne, ew jî bê
navber șovenîzmê pompe dikin. Li aliyê din, gel hê wê hovitiya van
serkarên xwînxwar di jiyan û giyana xwe de hîs nekiriye. Li hinan jî
tirsa hovitiya li kalên wan hatiye, kirin hê nehatiye kuștin. Li gel wê
ta roja îro hesabê ti komkujiyan ji serkarê Tirkiyê nehatiye xwestin, çi
kirine ji wan re kar maye. Lema jî çandeke empatîyê li mirovan tune. Di
mêjî û bîra wan de tenê du wêne hatiya çandin, „dijmin û tirkayetî.“ Ev
jî wan zû dike koleyê poșandinên serkarên xwînxwar û dagirker.
Ya çaran: CHP ya kemalîzma laiq, ya bi navê parastina
dewletê tim gopalê bin çengê AKP ye. Ne partiyeke Anatolya, tenê di çend
benderbajaran de fetisiye, her wiha ne xwedanê vîzyoneke demokratîk e
ku bikane hêviyê bide gel. Ew tenê dengên hin derdorên Tirkên spî û
Elewiyên ji tirsa rastgiran di bin çengê wê de ne digire.
Bi dîtina min tenê rêyekî maye. Ew jî divê di vê pêvajoya
têkçûna aboriya Tirkiyê, aloziyên wan ên siyasî û bi derve re hê
kûrtirkirin û bi șereke dijwar wan anîna ber ruxandinê ye. Ji bo vê jî
divê ji her aliyê ve werin dorpêçkirin xwerû jî divê hêza desthilatdar
bi her aliyê ve were kilîtkirin. Bi gotineke kurt divê hêvî li ser
hilbijartineke din nemîne. Ev bi dil naçe divê bi kul biçe.
Yorumlar
Yorum Gönder